Never Give Up Sequence Vol.2

 โครงอีกแบบหนึ่ง โดยคิดจากฝั่งของผู้ที่ไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์ที่สนทนากับผู้ป่วย

เมื่ออาทิตย์ที่แล้วได้มีโอกาสพาคุณป้า ที่ป่วยเป็นโรคอัลไซเมอร์ ไปทำพาสปอร์ต และสิ่งที่ท่านต้องนำไปด้วยคือ บัตรประชาชน และพาสปอร์ตเล่มเก่า ซึ่งก่อนออกจากบ้าน ตัวเองเป็นคนจัดใส่กระเป๋าให้ท่านกับมือ พร้อมย้ำว่า ทุกอย่างเตรียมไปหมดแล้ว ไม่ตกหล่น เมื่อขับรถออกจากบ้านมาได้ประมาณ 10 นาที ท่านก็เริ่มถามว่า "ป้าต้องเอาอะไรมาบ้างนะ" เราก็ตอบว่า "บัตรประชาชนกับพาสปอร์ตเก่าค่ะ เต็มเอาใส่กระเป๋าแล้ว" ท่านก็ "อ๋อ ใช่ๆ" แล้วเงียบไป เวลาผ่านไปอีกไม่นาน ท่านก็เริ่มถามอีกแล้ว "ป้าต้องเอาอะไรมาบ้างนะ" เราก็ต้องตอบเหมือนเดิม สรุปแล้วระยะทางจากบ้านคุณป้ามาถึงที่ทำพาสปอร์ต ใช้เวลาประมาณ 45 นาที ท่านถามคำถามว่า "ต้องเอาอะไรมาบ้างนะ" เกือบ 10 เที่ยว ทำเอาคนตอบถึงกับเซ็งไปเลยทีเดียว

จึงสรุป(เอาเอง)ได้ว่า โครงนี้เหมือนจะเป็นการย้อนซ้ำอะไรบ้างอย่าง คือ ไม่ว่าจะพูดเรื่องอะไรก็ตามก็จะย้อนกลับมายังจุดๆหนึ่ง เหมือนจะเป็นการทำเพื่อให้เกิดการจำได้ขึ้นมา เหมือนว่าคนปกติก็จำได้เลยในครั้งแรกๆ แต่พอเป็นสมองของผู้ท่ีป่วยโรคนี้จะต้องใช้มากกว่านั้นเพื่อให้เก็บเข้าไปในสมอง แต่ว่าอาการแบบนี้ทำให้ผู้ที่ร่วมสนทนาอาจเกิดอาการเบื่อได้ 

ก็รวบรวมความคิดคือ โครงการควรจะมีลักษณะอะไรที่เกิดจากการทำซ้ำๆ แล้วผลที่ตามมาคือความน่าเบื่อ อืมๆๆๆ แล้วไงหล่ะ เออ!